Een wonder: hoe moeder To na 56 jaar alsnog de laatste rustplaats van haar dode baby Dominique vond

Een jaar of 17 is Marcel Hammann (53) als hij van zijn vader en moeder hoort dat hun gezin niet uit vijf, maar uit zes zielen bestaat. In 1964 is zijn broertje Dominique kort na zijn geboorte gestorven. De verpleegster hield een laken vast naast het bed om het levenloze baby’tje uit het zicht van zijn moeder te houden. Kort daarna werd hij weggenomen en begraven. Ongedoopt en dus in ongewijde grond, zoals dat in de katholieke kerk ging in die tijd. De moeder bleef in het ongewisse over de begraafplaats van haar kindje.

Zijn moeder geeft het kindje een naam: Dominique. Afgeleid van: toebehorend aan God. Ook maakt ze een tekening van haar kindje dat ze haar leven koestert.

,,Mijn moeder wilde ons niet belasten en had daarom al die jaren gewacht het ons te vertellen. Ik keek er van op, maar als puber maakt zo’n mededeling niet een onuitwisbare indruk. Je geeft het een plek en gaat door met de dingen die op dat moment belangrijk zijn in je leven”, zegt Marcel nu. 

Marcel stuurt een mail naar het aartsbisdom Utrecht. ,,Ik vroeg of ze wellicht mijn moeder kunnen vertellen dat Dominique wel bestaan heeft voor God en bij hem geborgenheid heeft kunnen vinden.” Ondertussen ervaart Marcel via de talrijke medelevende reacties dat zijn moeder veel lotgenoten heeft. 

Wanneer Marcel een week later belt om te vertellen hoe zijn zoektocht verloopt, gebeurt er iets dat op een wonder lijkt. Tijdens het gesprek ziet Marcel een bericht van het bisdom in zijn mailbox belanden. Marcel leest het bericht en blijft daarna een moment stil. Zijn stem stokt en hij schiet vol. 

,,Dit is ongelofelijk”, stamelt hij. Ik zal de mail voorlezen:  

‘Uw mail over het ongewijde graf van uw broertje Dominique is door mij in goede orde ontvangen. Dank daarvoor, want zo kunnen wij als Kerk uw moeder en u als familie verder helpen, in het bijzonder opdat uw moeder mag weten dat Dominique geborgen is bij zijn Schepper, dat God geen kind verloren laat gaan, maar ons wil thuisbrengen bij Hem in de hemel.’

‘Na het ontvangen van uw mail heb ik contact opgenomen met pastoor Boogers van de St. Martinusparochie in Utrecht, waar ook de begraafplaats St. Barbara gelegen is. Hij heeft gelijk laten weten dat hij graag met uw moeder en uw familie naar de begraafplaats St. Barbara wil gaan om daar bij het graf van Dominique met u te bidden en zijn graf te zegenen. Pastoor Boogers heb ik uw onderstaande mail doorgestuurd, opdat hij weet heeft van uw wens, in het bijzonder opdat uw moeder – na al die jaren van diep verdriet – rust kan vinden. Dat wens ik haar en u als familie heel erg toe.’ 

,,Dit is het beste nieuws voor mijn moeder en ons”, zegt Marcel. De tranen lopen over zijn wangen. ,,Ik ga nog deze week naar haar toe in Drenthe, waar ze tegenwoordig woont, om haar het goede nieuws te vertellen. Dat zal ik voorzichtig moeten doen omdat zulk groot nieuws zeker in haar gemoedstoestand een enorme impact kan hebben. Maar wat ben ik blij voor haar.”

Een paar dagen later belt Marcel weer. ,,Ik heb een goed gesprek met mijn moeder gehad. Het overviel haar en ze had er moeite mee om dit zo direct een plaats te geven. Ik voelde dat zij blij is,  doch dat het onwerkelijk is en voelt. Het zal de komende dagen bij haar door moeten dringen.”

,,Mijn moeder hoopt dat mensen, die met deze ervaringen worstelen, toch ergens een manier vinden om dit leed een plaats te kunnen geven. Ik zag in de ogen van mijn moeder hoop en verwarring. Hoop dat ze Dominique gevonden heeft en hierdoor ook voor ons het gezin van drie kinderen eindelijk het gezin van vier wordt.” 

Marcel zag ook verdriet in de ogen van zijn moeder. ,,Verdriet dat ze nu op haar manier gaat verwerken. Ik vertrouw erop dat dat gaat lukken. Ik denk dat ze rust vindt nu ze weet dat zij Dominique in de hemel weer in haar armen kan sluiten. Dat gemis in het aardse leven zal helaas niet vervangen kunnen worden.” 

Maandagmiddag waren Marcel en zijn vrouw Elze voor het eerst samen met moeder op de begraafplaats om het grafveld te aanschouwen. De familie plaatste witte rozen en een houten bordje met de beeltenis van Dominique bij het grafveld. In het nieuwe jaar keren ze terug om de begraafplaats van Dominique door pastoor Boogers te laten zegenen. 

De zoektocht van Marcel naar het graf van Dominique krijgt een gelukkig einde. Al zegt hij gekscherend dat er nog wel een klein probleem is op te lossen. ,,De stamboom die mijn moeder heeft hangen met de drie kinderen erop zullen we moeten aanpassen. Die is geborduurd, een uitstervend vak, maar daar vinden we wel een oplossing voor.”